Klasik amma da uzun zaman olmuş yazmayalı demicem. Zamanı değilmiş ammaaa…

Bugün kaybetmek üzerine yazmak geldi içimden. Buna vesile olan https://www.bizkimizkadiniz.com/ deki Yıldız Kenter yazısı oldu. Zarif bir insandı Yıldız Kenter. Umarım sevgi ve zerafetle karşılanmıştır.

Kaybetmeye dönecek olursak; hayatını kaybetti diyoruz ömrünü tamamlayan insanlar için. Bana göre kaybedilen bir şey bulunmak üzere geçici bir süreliğine yitirilen bir durum, duygu, düşünce, eşya gibi. Kaybetmenin içinde aynısını veya değişmiş olarak kaybedileni yeniden bulma umudu var. Bisikletimi kaybettim ama onu yeniden bulabilirm (biraz ütopik ama olsun) yada yenisini alabilirim gibi. Masamdaki kalem kayboldu (kim yürüttü onu söylesin çabuk) ama onun yerine başka birini alabilirim gibi.

Eşeğimi kaybettim ama ararsam karşı köyün tarlasında bulabilirim (kavga sebebi), olmadı param olunca yenisini alabilirim gibi. Hayatını kaybetti dendiği zaman da kaybettiği hayatını yeniden bulacakmış gibi geliyor. Kaybetmek içinde umut barındırıyor. O yüzden mi acaba öldü diyemiyoruz? Farkında olmadan ölüme bile umut yüklüyoruz yeniden bulunalım diye. Çok insani bir istek. Bulunma olasılığı hep devam ediyor. Ölünce bile bulunmak istiyoruz. Bulununca da “suçlu çocuklar gibi” merhametle, rahmetle karşılanmak istiyoruz. Öldükten sonra bulunmakla ilgili bir şey bilmediğimiz için, hayatını kaybetti demek kolay, tatlı ve umutvari duruyor. Ben hayatımı kaybedince bilmiyorum nerede ve nasıl bulunacağımı. Ama umarım tam tadında pasta gibi, annemin tarhanası gibi, “seviyorum seni ulan” denmiş gibi, yumuşak yatak gibi, sinüzitten kurtulmuş gibi, kış günü sıcacık eve varmış gibi bulunurum….