Bugün 2017′ nin son iş günü. Havada lodos, üstümde rehavet var. Sanki çok yorucu bir yolun sonuna gelmişim gibi. Kedi olup bir köşeye kıvrılasım ve kaybettiğim sihirlerim geri gelene kadar uyuyasım var. Her gün yaptığımız gibi, kahve molası için arkadaşımızın odasına geçtim. Kahvelerimizin köpükleri yılbaşı partisi gibi oldu. Köpük köpük, göz göz! Bir yudumdan sonra o köpükler yerini özlem ve gözyaşına bıraktı. Hikayenin sonuna yaklaştıkça anne kokusunun ve baba yokluğunun dayanılmaz ağırlığı altında ezildik ikimizde. Kahvemi çikolata ile tatlandırmaya çalıştım ama yapamadım. Onun anne ve babası vefat etti, benim annem babam hayatta ama bana hem yakın hem uzaklar. Bunu ben mi yapıyorum, zaten öyle miydi bilemiyorum. Sanıyorum hiçbir zaman bunun cevabını bulamayacağım.

Arkadaşımın hissettiği derin özlem kahvelerimizin tadına karıştı. Tatlı tuzlu bir tadı oldu köpüklerin. Sormak istedim  özlem de bir kavga olabilir mi diye ama yapamadım. Bu benim sorumdu onun değil. Keşke hayat matematik gibi olsaydı deyiverdim:) 2+2=4 gibi. Ama matematikte bile sonsuz işlemlerin, formüllerin olduğunu hatırlayıverdim. Demek ki neymiş? Çoğu zaman berrak olan hayat denizinde, zaman zaman bulanıklaşan suyunda yüzmeye devam edecekmişiz ve bu hep böyle olacakmış – the end yazısı görünene kadar. En yakınlarının en uzağın olabildiği bir dünyada, özlemle başa çıkabilmek bazen zor olabiliyor. Yoklukta özlemekle varlıkta özlemek arasında göz yaşları mı var sadece? Bu yaşlar renk değiştiriyor mu? Güneşli günde sıcak, rüzgarlı havada dağınık mı oluyorlar? Bu senenin son iş kahvesini içmeye girdiğim odadan ağlamış, özlemiş, kafamda bir sürü soru ve derin yalnızlık duygusuyla çıktım. Yalnızlığım yalnız olmakla ilgili değildi. Yalnız doğmak ve ilelebet yalnız kalacağımız ile ilgiliydi. 

Kırk yıl hatır biçemedim bugünün kahvesine. Onu bu yılda bırakmak ve yeni yılda yeni kahvelere merhaba demek istiyorum. Kedi gibi bir köşeye kıvrılmak, başımı sevdiklerimin okşamasını, oğlumla paylaşabileceğimiz kocaman bir hayat istiyorum sadece.

Kış geldi ya ondan böyle oldu 🙂 Son kaavelere dikkat edin!