İkisi de köyde. Masallara konu olabilecek kadar yaşlı, büyük ve hatıra dolu. Koca meşeyi  kim dikti bilmiyorum ama koca kavak rahmetli Sabragam’ın hatırası. Ben bildiğimde zaten oradaydı ve hala orada. Fışşş fışşş yapraklarının sesi  gelir evimize. Derenin kenarında, eskiden kuyunun olduğu yerde salınır. Kuyunun suyu çekileli çok oldu. Annem “onu şu kavak kuruttu der kızgın kızgın” konusu geçince. Anneme göre zaten her şeye ve herkese birisi bir şey yapmıştır. Çok ilginç değil mi?

Koca meşe de annem köye gelin geldiğinde oradaymış. Hala orada. O sağlam kök salmış olmalı. Geniş ve heybetlidir. Kavak gibi salınmaz ama bir sürü kuşa yuvalık yapar. Ondan gelen ses daha yok cırr, pırrrr şeklindedir. Çayırın yukarısındadır. Yanına gittiğinde teee Gedik görünür. Otobüsler oradan geçer. Göç olmadan önce yoğun olan bir yoldu orası. Şimdi boş.

Koca meşe çok Hıdrellez yuvarlanmalarına şahit olmuş:) Sabah erkenden kalkan köyün gelinleri gider yanında yuvarlanırmış. Annem ve kankileri de:)

Koca kavak köye giriş yolunun yanında, köprüye yakın durduğu için gelen geçen herkesi bilir. En çok hatırası Sabragam’ın eşi Ürkingem’ dedir. Her sene köye gelir, bahçemizde oturur ve uzun uzun koca kavağa bakar. Köyde kalan bir avuç insan koca kavağı kesecek olmuş. Kızmış, haber salmış o benim kavağım diye. “Hatırası var, onu Sabragan dikti, kestirmem “ dedi geçen sene. Kuyu da dere de uzun zaman önce kurudu zaten. Şimdilik koca kavak fışırdamaya, koca meşe de pırrrlamaya devam edecek.

“Herşey hatıra ma gülüm, herşey anı” demişti Ürkingem. Bildim, öyleymiş.