Topluca birbirimize akıl vermeye bayılıyoruz:) Halbuki bir dinleyebilsek karşımızdakini, hem o rahatlayacak hem de biz kendimiz gereksiz yükün altına girmemiş olacağız. Bunu en çok da biz anneler yapıyoruz.  Koruma içgüdüsüyle hareket ettiğimizden (bundan şüpheliyim bak) hep “verecek bir aklımız” var. Ne bitmez tükenmez bilgiye sahipmişiz! Kendime de şaşıyorum bunu yaptıkça. Yapma diyorum ama ben bile beni dinlemiyorum. Halbuki tahsil falan yapmış değilizdir çoğumuz bu “akıl verme”  konusunda. Bu anneliğin yanında bonus olarak geliyor:) Nasıl oluyor anlamıyorum, çocuğumuz doğar doğmaz devreye giriyor. O andan itibaren verecek hep bir aklımız var. Belli bir döneme kadar sorunsuz da işliyor. Sonra çocuğumuzun da “kendi fikri” olmaya başlayınca işler karışıyor. Benim aklım senin aklını döver derken “hayırsız” evlat damgasını yapıştırıveriyoruz çocuklarımıza. Vay şunun oğlu, vay bunun kızı, bak onun gelini şöyle iyi böyle iyi diye diye dolaşırız ortalıkta. Bunu yüksek lisansını yapmış anneler bile var. Onlar bide kıdemli “kayınvalide” statüsüne ulaştıklarında, ağızlarından burunlarından taşan “akıllarını” vermekten hiiç çekinmezler. Yılların tecrübesi var sonuçta ortada. Heba mı olsun? O yaşa kadar dil, görüş  ve mimikler mükemmelleşmiştir artık.  Bir bakışta insanı çözer ve “aklını” veriverir:) İşte bu dayanılmaz akıl verme isteği içinize gelip yerleştiğinde, kendinize bir kedi edinin. İstediğiniz kadar akıl verebilirsiniz:) Tecrübeyle sabit cevap vermiyor. Açıkçası pek de umurunda olmuyor sizin ne dediğiniz:)

Birkaç zamandır yaptığım egzersizlere artık sevgili Piscan da eşlik ediyor. Ne var ki ben kıvranırken o sadece kuyruk sallıyor. Hiç de zorlanıyormuş gibi bir hali yok. Gel resim çekinelim deyince de gözlerini kocaman açıp kırpmadan bakıyor. Gülümse biraz diyorum ama beni kaile aldığı yok. Evde dolaşılmasından hiç hoşlanmıyor. Bütün derdi herkes otursun o da gelip çöreklensin birimizin kucağına. Sonra başlıyor müzik. Mırrrrr mır, mırrrr mır… Her bıyığı farklı ses veriyor:) Do lar mi ler havada uçuşuyor. Bir gün gene meşhur gezmelerinden gelince battaniyesine sardım. Hiç ses etmedi. Şaşırdım. Eyvah, bu iyi değil galiba dedim. Saatlerce öyle sarılı uyudu. Hatta öldü mü acaba diyerek nefesini yokladık hep beraber. Çok derin bir uykuya dalmıştı. Rüya gördüğü belliydi. Kulaklarından balıklar çıkıyordu, bıyıklarına da kuşlar tünemişti. Tamam dedik, hala burada. Gitmemiş. Kafası yamuk kaldığı için rüyaları da yamuktu sadece. Saatler sonra uyandı. Gene aynı Piscan’dı. Aç, asi ve yamuk……….    :))

Çalışan çoğu karı kocanın ortak dinlenme günü olan “sevgili Pazar günü” bizim de favorimiz. Bildiğin börekçide yenilen börek, bildiğin çaycıda içilen çay, bildiğin pazardan alınan sebze meyve. Kulak misafiri olmak konuşmalara. Börekçide gençlerin anne babaları hakkında konuşmaları. Dedelerin paralarını lastikle tomar yapıp ceplerinde saklamaları, anneyle küsüşmeler sonra da özlenmeler…. Pazarda bulunan hazineler, hem de ucuzundan. Mantar tezgahında usul usul cızırdayan mantarlar, sebzecinin üşümüş elleri ve tansiyon kolesterol reçetesi vermesi. İhracat fazlası penyeler. Yorgunluk kahvesinin yanına ikram edilen çikolatayı yiyememek ve üstüne içilen çayla paylaşmak…. Biz Pazar gününde olması gereken her şey…

Bizim Piscan tam bir “hayvan”:) Hasta oldu ve evde her yere hapşırıyor. İnsanlığımı
kullanıp bunu görmezden gelmeye çalışıyorum yoksa evden kovmam gerek:) Zaten biz mi onun sahibiyiz o mu bizim sahibimiz belli değil. Eve acıktığında yada hastalandığında yemek ve yatak için geliyor. Anneme göre “ayıp bişey”. Kayınvalideme göre de arada oğlum olmasa eve ne kedi gelebilir ne köpek:) Biz neyiz peki?

Piscan’ın resmi adı Behlül. Ama biz ona önce Azman dedik, sonra Kocagöz, şimdi de Piscan. Uzun ve beyaz bıyıklarından ötürü Dedecik de dedik. Eylül de Cinli dedi. Bazen oturuyor bir köşeye dik dik bakıyor gözlerini kırpmadan. Bazen de evde çıt çıkmıyorken birden arkasına dönüp bakıyor. Korkutuyor beni deli… Mırrr mırr mırrr dolanıyor ortalıkta.

Bu kış çok hasta oldu. Orta kulak iltihabı bile oldu. Dengesi kaybolu. Denge geri geldi ama
kafası yamuk kaldı:) Onca isim yanına birde “yamuk kafa” eklendi:)  Kapı aralarından yamuk kafasıyla bakıyor bize. Mırrrrlıyorsa yaklaşıyoruz, mırk lıyorsa kaçıyoruz. Biz ona o da bize alıştı. Bulduk dengemizi.

                                                                     ****************

Bütün bu gündem karmaşasının içinde hikayelere daha çok ihtiyaç duymaya başladım. Ne kadar da meraklıymışız savaşmaya, didişmeye, ötekileştirmeye. İnsan olmak cahil kalmaya engel değil demek ki. İlk çağların kavgaları, şekil değiştirmiş vaziyette hala devam ediyor. Bir de cahilce böbürleniriz insanlığımızla. Misal Afrika’nın aslanları gelip Avrupa ya göç etmiyor. Avrupa’nun kurtları da gidip Asya’da toprak istemiyor. Vallahi köyümüzün geyikleri petrol hiç aramıyor. Çok olduğu söylenen yabani domuzlar bile sadece eşeleniyor tarlada. Gidip orayı burayı patlatmıyorlar. Peki ne oldu insan olduk da? Rahmetli dedemin dediği gibi “moskuf” oldu toptan insanlık. Annem bile buna “düşünebile mısın” diye sorar. Yani düşünebiliyor musunuz?

                                                                 ****************

Denge. Ne  güzel bir sözcük. Manası da söylenişi de güzel. Yalpalamadan yürümek gibi, batmadan yüzmek gibi, az yemek ile çok doymak gibi. Bizim küçümsediğimiz “hayvanlar” bile dengede yaşayabiliyorlar. Köpek, eşek, öküz diye çağırdığımız insanlar var. Köpeği sevmeyiz, eşeği aptal  öküzü de kaba buluruz. Onlar haddini aşmıyor, tabiatında var olanı yapıyor. Biz de tabiatımızda olanı yapıyoruz. Çalıyoruz, kırıyoruz, dövüyoruz, savaşıyoruz  ve dilime dahi alamadığım daha neler neler. Seviyoruz da bu arada. Hem de ölesiye, öldüresiye. Tabiatımızda olmasa yapar mıydık bunları?

 Hepimiz birer taşıyıcıyız. Hastalığın ne zaman alevleneceğini de bilemiyoruz. Deriz ya hani “”anaaam kendimi tanıyamadım””. Tanıyamazsın tabii. Sen okuma, sorma, araştırma, bekle biri senin yerine bunları yapsın sonra da sana şunu yap bunu yapma desin. E ne oldu şimdi? Ne farkımız kaldı köpekten, eşekten ve öküzden. Zorumuz hayvanlarla değil zorumuz kendimizle. Ne bunu kabul edecek “aslan” yüreğine sahibiz ne de “kartal” cesaretine. O yüzden kolay geliyor didişmek. Hadi tabiatımızı inkar edemeyiz ama biraz daha az “hayvan” olmaya çalışabiliriz belki.