Kar masaldaymuş gibi yağardı köyümüzde. Her şey ve her yer bembeyaz, pofuduk bir
örtü altına saklandığında, hayaller serbestçe her yerde uçuşabiliyordu. Akşamleyin pala pala serpiştirmeye başlayan kar, sabah kalktığımızda yolları kapatmış, sessizliğini sermiş oluyordu köyün üstüne. Bazen rüzgarla hızlanan, bazen de usul usul dökülen kar taneleri, sessizce süzülür ve gözüme burnuma doluşurlardı. Gökyüzünden binlerce beyaz karınca dökülürdü. O kadar zarif ve sessizlerdi ki, ne üşüttüklerini anlar ne de kapalı okul yolunun yorucu uzunluğu aklıma gelirdi. Kışın en sevdiğim zamanıydı sessiz kış günleri. İnsanlar evlerinden çıkmamış, hayvanlar ahırlardan çıkartılmamış ve evlerin önü henüz temizlenmemiş olurdu. Serçeler titrek titrek zıplar, karşı yamaçtaki çam ağaçları üstlerine beyaz dantel örtü serilmiş gibi olurlardı. Benim hayallerim coşar, ben de onları uçmaları için serbest bırakırdım. O soğuk, soğuk değil gibi gelir, bu masalın uzayıp gitmesini isterdim. Ufaktan ufaktan kürek sesleri duyulmaya başlayınca, köyün uyandığını anlar, bir nefeste bütün sessizliği içime çeker içeri kaçardım. Sobanın mırıl mırıl yanışı, aşkına kavuşmuş sevgilinin sıcaklığını ve güvenini verirdi. Uzaktan Sabragamın “” Iremziii” diye babama seslenişini duyar, babamın kürekle yol açtığını anlardım. Görmeme gerek yoktu. Eşyalar, hava, kar, rüzgar, kapı ve bacalar konuşurdu. Kovalarda biriken su donmuş, çeşmenin de kurnası donmuş olurdu çoğu sabah. Hayvanlara elle taşınan suyun buz gibi soğumuş olması onları etkilemiş gibi görünmezdi. Üstündeki buzu kırınca içmeye devam ederlerdi. Kurnanın buzunu çözdürmek biraz daha zahmetli bir işti. Bazen çözülür bazen de öyle kalırdı donmuş. Küser ve susardı kış boyunca.
Okul yolunu bazen arkadaşlarımın babaları, bazen de babam açardı. Bütün
arkadaşlarım peşi sıra dizilir, sıkı sıkıya sarındığımız atkıların içine saklanarak, incecik açılmış yoldan öbür köydeki okulumuza varmaya çalışırdık. Lastik çizmeler içindeki ayaklarımız dondukça, sınıfın bir köşesinde yanan sobanın hayali ile ısınmaya çalışarak, incecik yoldan peşi sıra yürürdük. İçimdeki o sonsuz sessizlik benimle beraber okula gider gelirdi. Kar taneleri düşmeye devam ettikçe içim genişler genişler, sanki nefes olup havaya karışacakmışım gibi gelirdi. Okula varışımız biraz geç olur ama geç kalanlar sadece biz olmazdık. Diğer köylerden gelen öğrenciler de geç kalmış olur ve sobanın etrafı, ellerini ayaklarını ısıtmaya çalışan çocuklar ile dolu olurdu. Kimi zaman kar yağmaya devam eder, kimi zaman da soğuktan donan kar yüzeyi parıl parıl parlardı. Binlerce ışıltı, farklı renklerde göz kırpıyor, üstünde adım attıkça da kıtır kıtır ses çıkartırdı. Eve dönüşümüz içi karla dolmuş olan, Katırçayırı’ndaki göletin içine zıplamakla neşelenir ama o sessizlik yanımda hep usul usul yürürdü. Bazen havalanıyor, bazen esiyor, bazen de sessizce yanımda süzülüyordu. Köye yaklaştıkça bacalardan tüten dumanların çoktan kendi masalları anlatmaya başladıklarını görürdüm. Her evin kendi masalı vardı. Kimisi gri, kimisi siyah, kimisi de belli belirsiz beyaza yakın. Arkadaşlarım teker teker kendi masallarına girer, ben de benimkine doğru yürümeye devam ederdim. Sessizçe içeri süzülür, sessizce düşen karın yerde birikmesini izler, sağa sola saçılmış hayallerimi toplamaya çalışırdım…………..
Bu üçü ilginç bir dostluk geliştirdiler. Hügo Poştaya kızıyordu ilk başlarda şimdi alıştı. Babam ve Poşta zaten arkadaş, birbirlerine takılıp dururlar ama üçünün ortak özelliği meraklı olmaları. Hügo en ufak bir kıpırtıda hemen alarma geçiyor, babam ise camdan hemen kafasını uzatıyor, Poşta ise kapıyı açıp “Oyt, nere gidesiz be?” diye soruyor. Evden fark edilmeden çıkmak imkansız 🙂 Birine değilse bile, diğer ikisine mutlaka yakalanıyorsun:) Poşta sabahtan akşam geç saatlere kadar evi ile dernek, market, komşu, “kyaaafe” arası mekik dokur durur. Kim hasta, kim evlenmiş, kim köye gitmiş, kim kiminle kavga etmiş, kim ölmüş, kim doğmuş gibi havadislerin hepsi onda 🙂 Evde duramaz sıkılır. En uzun evde durduğu zaman ikinci kata balkondan tırmanmaya çalışıp düştüğü zamandır. O da zorunlu:) Poşta’nın ruhuna işlemiş posta memurluğu. Göçmeden önce memlekette posta memuru olarak çalışıyormuş. O köy senin bu köy benim dağıtım yapıyormuş. Şimdi evde oturamıyor sürekli dolaşıyor. Zaman geçtikçe yürümeleri daha sallantılı olsa da 🙂 Babam ise onun tam zıttı :)) Mümkün olsa evden hiç, ama hiç dışarı çıkmayacak! Sadece kafasını camdan uzatıp, bir nefes alıp gene koltuğuna uzanacak. Yeni olan her şey onda endişe yaratıyor. Düzene, rutine bayılıyor. Yürüdüğü yol, gittiği market, koltuğun yeri sonsuza kadar aynı kalsa çok rahat edecek. Poşta babama “tavıklar ne zaman çıkcak be” diye sorar, babam da “gene nere gidesın” diye cevap verir. Bir gün
mahallemizin emekli teyzeleri, üşenmeyim Poşta’nın aynı yoldan kaç defa geçtiğini saymışlar :=) Otuza yakın olan bu sayıyı da kendisine söylemişler :)) Çok kızdı. “Üşenmemişle, bakmışla ben kaç kere geçerın bu yoldan. Tü bre!” dedi durdu bir-iki ay. Bütün bu muhabbetin içine de Hügo gelmiş oldu. Poştayı kovaladı, üstüne zıpladı, behçesine girdi hatta evine bile girdi.
Hügo büyük bir köpek ama patlama sesinden çok korkuyor. Kulağının biri göğe biri de yere bakıyor. Gözleri de derin ve akıllı bakıyor ama ruhunda çöpçülük var. Her çöp onun için hazine gibi birşey! Otur komutunu kolay öğrendi ama öteye geçemedik. Bekliyoruz kendiliğinden öğrenmesini :)) Yavruyken keçi gibi tepinirdi, havlamayı da bilmezdi. Sadece bir defa eğri büğrü bir “hav” yapar bu ses de nereden geldi diye bakınırdı. Şimdi peş peşe birkaç havlama yapabiliyor. Hele aşkı sokaktan geçince ulumaya başlıyor. Aşkı da sosis köpek. Tın tın, bir aşağı bir yukarı geziyor 🙂 Ayaklarımıza sürtünüyor ama pas vermiyoruz. Henüz gelin olarak almaya hazır değiliz 🙂 
Hele hele çiğ olmalarını hepten sevdim! Biri Çiçekim biri de Balım 🙂 Saat 20.30
AKLIMDA KALAN 